بند چهل و یکم

             برداشت سر ز سجده ی معبود شاه عشق

              تن را گذاشت بی سر و بسپرد راه عشق 

              تکبیر سـجده را به سر نیزه گفت و پس

              اللـّــه گفــت در عـقـب لا الــه عشـــق

              الله اکبر این چه کرامت چـــه آیت است

              زان سر ظهور کرده و گشت آن گواه عشق 

              آن سر نبود خود متکلّم به حقّ حق

              گوینده بود حق ز لب پادشاه عشق

              تکبیر گفت حـق ز لســان ولی ّ خود

              تا رخ نهنــد عالمیان در پنــاه عشـــق 

              دانند اعظم است ز هر هست و نیست عشق

              عاشق همیشه زنده بُوَد از میان عشق 

              گــو بر ذبیـــح معنی ذبح  عظیــم را

              آید کنــــد معاینه در قتلگاه عشـــق  

              موسی کجاست قول انا الله را زِ نی

              در روز بشنود نه به لیل سیاه عشق

              لب را مسیح بندد و دم را فرو کشــد

              در پیش روح بخش لسان و شفاه عشق 

              یحیی کجا است سر به کف آید به پای نی

              خود را ز خوف حق فکند در رفاه عشق 

              سر را به پای  نیزه ی آن سر برافکند

              کز نور آن منیر شود مهر و ماه عشق 

              ای هُد هُد ســـبا به سلیمان بگو  نگر

              بر حشمت حقیقی و بر عزّ و جاه عشق 

              برگــردد احمـــد از ره معـــراج بنگــرد

              در نیزه بر سرِ، شه گردون سپاه عشق 

              آید علی ز لیــــل مُبیتَش  به روز عشق

              بیند تن و سرِ پســر و خـــوابگاه عشق 

                                                         بر نوک نیزه شد چو ســرِ آن ولـیّ حق

                                                         شـــد تلخ زندگانیِ شـیرین به مـا خلق

                   بند چهل و دوّم

             این کشور وجود شهی تاجدار داشت
             
             آن تاجـــــدار قــدرت پروردگـار داشت

             بی قیـد قادر علی الاطلاق بود و بس

             بر نیست کردن دو جهان اقتدار داشت

             سر از تن مقدّس خود خواست خود جدا

             مُضــطر نبـــود در عملش اختیار داشت

                             .

                             .

                             .                            

                             .

                                            از خیمه گه امام به میــدان نظاره کرد

                                            شه را شهید دید و به زینب اشاره کرد

                                               *************************